Со повторно активирање на патувањата, како почеток по Ковид 19 пандемијата, сопствениците на објекти кои се наменети за краткорочно изнајмување се целосно насочени кон брзо профитирање. Но, при брзање да се постигне профит кој би ги надоместил загубите од претходната година, важно е да ги разберат и да бидат во тек со напорите за воведување на пазарни инспекции кои се дел од националното законодавство, со цел евиденција на приходите од сместувањето, и да не се соочат со голем број на регулаторни или инспекциски надзори.
Во 2020 година, платформата AIrbnb стана цел на државните и локалните власти во САД, бидејќи државните органи тврдеа дека онлајн пазарот не успева да собере и да испрати даноци од милијарди долари. Во текот на целата година, државите од САД, меѓу кои и Калифорнија, Георгиа и Илиноис, започнаа да работат на закони со кои ќе се намали работата на платформите за краткорочно изнајмување, како што се Airbnb и Vrbo.
За таа цел државните органи, преку директно спроведување на инспекциски надзор на пазарот, сакаат да ги проверат и верифицираат валидноста на лиценците, регистрацијата и дознаките на субјектите.
Понекогаш станува нејасно дали во законите воопшто има унифицирани ставки наменети за сопствениците на капацитети за изнајмување на краток период. Некои држави како што е Масачусетс, веќе имаат регистар на капацитети за краткорочно изнајмување и бараат од сите посредници/сопственици на капацитети за изнајмување да наплатат од корисниците одредена такса и да ја уплатат како данок на престој.
Други пак, користат поинакви пристапи, како што е примена на пресудата на Јужна Дакота против Wayfair (компанија наменета за оданочување на пазарите преку интернет и платформите за сместување), означувајќи ги како „олеснувачи на пазарот".
Уште еден поинаков пристап е да се смени дефиницијата на „угостител“, со цел да се вклучат и надворешни посредници за сместување, со што би се подигнала одговорноста за наплата на хотелски такси или такси за престој на Airbnb и слични платформи.
Во рамките на овој актуелен правен проблем, многу држави прават анализи за регистрирање на нелиценцирани објекти/капацитети кои се наоѓаат на платформите за изнајмување. Во многу случаи, лиценците што ги бараат овие државни органи се целосно нови, што резултира со тоа што платформите ги казнуваат нивните корисници кои работат без или со истечени лиценци.
Без оглед на методите кои се користат, овие реформи не покажуваат значителен успех во ослободување од "краткорочните изнајмувачи". Обидите за одржување на пазарот на државно ниво е задоволително, но сеуште има начини кои можат да ги користат операторите за изнајмување со цел да ги одбегнат институциите.
Даночната дознака не е единствениот проблем со кој се борат краткорочните изнајмувачи во моментов. Неодамна, градовите низ САД почнаа да усвојуваат локални закони со кои се поставуваат ограничувања и други прописи за краткорочни изнајмувачи. Еден трендовски пример во скоро време беше „Политики за добрососедство“.
За разлика од генералниот закон, кој обично не се применува целосно во секоја од државите, овие локални закони се наменети да бидат применети од општина до општина, ставајќи го товарот на сопствениците и усогласување на пазарот, со цел да се обезбеди регулативите да бидат усогласени помеѓу градовите.
Примери на закони донесени од различни градови кои се наменети за краткорочните изнајмувачи:
Сан Диего: Уредбата за краткорочно изнамување на станови во Калифорнија, која ги ограничува краткорочните изнајмувања на 1 процент од градскиот станбен фонд и условува поседување на задолжителна лиценца за изнајмување на објектот за одмор, што ги ограничува сопствениците на имот за негово изнајмување во градот.
Атланта: Неодамнешната уредба на Грузија бара од изнајмувачите да поседуваат дозволи и да превземат одговорност за какви било уништувања на имотот и да го уплатат својот данок кон државата како субјект хотел-мотел.
Атлантик Сити: Уредбата бара слични услови како во Атланта, истовремено дефинирајќи специфични области во градот каде што можат да работат краткорочните изнајмувачи. Исто така, треба да се напомене дека има различни пристапи кон изнајмувачите во зависност од нивната локација, во Атлантик Сити наплатата на даноци се одвива директно преку платформите за изнајмување, додека сопствениците/изнајмувачите во останатиот дел од Њу Џерси се одговорни за наплата на тие даноци сами.
Бидејќи регулативите за краткорочни изнајмувања се се повеќе популарни и растат на државно и локално ниво, институциите се обидуваат да бидат во чекор со континуираното растење на трендовите од оваа област.
Нереално е да се очекува сопствениците сами да ги поставуваат или да се придржуваат кон променливите регулативи. Но, со користење на современите технологии и алатки кои дозволуваат да се направи автоматска усогласеност, со што сопствениците и правните субјекти ќе имаат унифициран пристап во нивното работење, а не придржување кон најнови закони или уредби кои со секојдневното работење можат да ги прекршат.
Институциите и регулативите кои ги носат во оваа област нема тенденција дека ќе се намалат наскоро. Затоа останува сопствениците да бидат сигурни дека сериозно ги применуваат и работат согласно законите.